रेडिओवर दुपारी एक बालगीत लागलं होतं. बोल असे होते..
रोज रोज तेच नको रोज रोज तेच
डाव इतका सोपा नको हवा थोडा पेच
पाऊस येताच छ्त्री घ्या थंडी वाजता बंडी
का कुणी म्हणत नाही जाउन गारा वेच?
गंमत आहे. लहानपणी पावसात भिजायची इच्छा असायची तर परवानगी नसायची. आजकाल परवानगी ची गरज नाही भासत. पण .. गेल्या कित्येक वर्षात मनासारखा पाउसच पडलेला नाही. जसा मोठा झालोय, सगळा रखरखाटच जाणवतोय.
कपडे ओले होण्याचं, आजारी पडण्याचं टेन्शन नाही. वरुन ढगफ़ुटी झाल्यासारखं पाणी कोसळतंय, डांबरी रस्त्यावर आणि कोल्हापूरच्या characteristic खड्ड्यांमधे उड्या मारत पाणी अंगावर घेतोय. सोबतीला मातीचा वास आहेच! मित्राच्या घराच्या टेरेसवर जमा होणारं पाणी एकमेकांच्या अंगावर उडवतोय. पायात चप्पल, बूट काहीही नाही, अनवाणी पायांनी या देवाघरच्या देण्याचं स्पर्शसुख अनुभवतोय. आई टॉवेल घेउन दारातून हाका मारतेय. चहा तिने टाकला असेलच आणि भिजून, चिखलात नाचून घरात गेलं की परत एक आंघोळ ठरलेलीच. मग गरमगरम चहा. दूरदर्शनवरचे कार्यक्रम बघत बघत तो चहा प्यायचा. त्या दिवशी त्या चहाला पण पाउस "चढलेला" असतो. तोही नवानवा, ताजा आणी उबदार लागतो.
आठवणीतला, मनातला पाउस हा असा आहे.
जशा यत्ता चढत गेलो तसा हा पाउस दिसेनासा झाला. मग राहिलं ते कुठ्ल्यातरी अनोळखी पावसात, भर पहाटे दप्तर ओलं होणार नाही याची काळजी घेत गारठलेल्या हातांनी ब्रेक दाबत, अंधारात सायकल हाणत क्लासला जाणं.
आताशा तर पावसात सकाळी उठायचीही गरज पडत नाही. पण अनोळखी शहरातला पाउसही अनोळखी. इथे आणि आजकाल तर पावसात लहान मुलं पण जर्किन आणी रेनकोट घालून समजूतदारपणे शाळेला जात असतात. मी संधी शोधत असतो भिजायची. पण व्यर्थ. कपडे भिजण्याव्यतिरिक्त काहीच होत नाही. चहा, सिगारेट आणि कांदाभजी म्हणजे पाउस enjoy करणे अशी संकल्पना असणार्या मित्रांना समजवणार तरी कसं?
मग बाकी काहीच जमलं नाही तर शांतपणे "गारवा" लावायची.
पाउस म्हणजे चिखल सारा , पाउस म्हणजे मरगळ
पाउस म्हणजे गार वारा , पाउस म्हणजे हिरवळ
सौमित्रचे हे शब्द ऎकले की कोणीतरी समदु:खी सापडल्याचा आनंद होतो.
पेपरमध्ये "आषाढस्य प्रथमदिवसे" अशा मथळ्याने पावसाचा फ़ोटो छापून आलेला असतो आणी मी पुढच्या वर्षी हा पाउस शोधायचाच असा निश्चय करुन जर्किन चढवून बाहेर पडतो.
रोज रोज तेच नको रोज रोज तेच
डाव इतका सोपा नको हवा थोडा पेच
पाऊस येताच छ्त्री घ्या थंडी वाजता बंडी
का कुणी म्हणत नाही जाउन गारा वेच?
गंमत आहे. लहानपणी पावसात भिजायची इच्छा असायची तर परवानगी नसायची. आजकाल परवानगी ची गरज नाही भासत. पण .. गेल्या कित्येक वर्षात मनासारखा पाउसच पडलेला नाही. जसा मोठा झालोय, सगळा रखरखाटच जाणवतोय.
कपडे ओले होण्याचं, आजारी पडण्याचं टेन्शन नाही. वरुन ढगफ़ुटी झाल्यासारखं पाणी कोसळतंय, डांबरी रस्त्यावर आणि कोल्हापूरच्या characteristic खड्ड्यांमधे उड्या मारत पाणी अंगावर घेतोय. सोबतीला मातीचा वास आहेच! मित्राच्या घराच्या टेरेसवर जमा होणारं पाणी एकमेकांच्या अंगावर उडवतोय. पायात चप्पल, बूट काहीही नाही, अनवाणी पायांनी या देवाघरच्या देण्याचं स्पर्शसुख अनुभवतोय. आई टॉवेल घेउन दारातून हाका मारतेय. चहा तिने टाकला असेलच आणि भिजून, चिखलात नाचून घरात गेलं की परत एक आंघोळ ठरलेलीच. मग गरमगरम चहा. दूरदर्शनवरचे कार्यक्रम बघत बघत तो चहा प्यायचा. त्या दिवशी त्या चहाला पण पाउस "चढलेला" असतो. तोही नवानवा, ताजा आणी उबदार लागतो.
आठवणीतला, मनातला पाउस हा असा आहे.
जशा यत्ता चढत गेलो तसा हा पाउस दिसेनासा झाला. मग राहिलं ते कुठ्ल्यातरी अनोळखी पावसात, भर पहाटे दप्तर ओलं होणार नाही याची काळजी घेत गारठलेल्या हातांनी ब्रेक दाबत, अंधारात सायकल हाणत क्लासला जाणं.
आताशा तर पावसात सकाळी उठायचीही गरज पडत नाही. पण अनोळखी शहरातला पाउसही अनोळखी. इथे आणि आजकाल तर पावसात लहान मुलं पण जर्किन आणी रेनकोट घालून समजूतदारपणे शाळेला जात असतात. मी संधी शोधत असतो भिजायची. पण व्यर्थ. कपडे भिजण्याव्यतिरिक्त काहीच होत नाही. चहा, सिगारेट आणि कांदाभजी म्हणजे पाउस enjoy करणे अशी संकल्पना असणार्या मित्रांना समजवणार तरी कसं?
मग बाकी काहीच जमलं नाही तर शांतपणे "गारवा" लावायची.
पाउस म्हणजे चिखल सारा , पाउस म्हणजे मरगळ
पाउस म्हणजे गार वारा , पाउस म्हणजे हिरवळ
सौमित्रचे हे शब्द ऎकले की कोणीतरी समदु:खी सापडल्याचा आनंद होतो.
पेपरमध्ये "आषाढस्य प्रथमदिवसे" अशा मथळ्याने पावसाचा फ़ोटो छापून आलेला असतो आणी मी पुढच्या वर्षी हा पाउस शोधायचाच असा निश्चय करुन जर्किन चढवून बाहेर पडतो.
Comments